แสงของพระอาทิตย์ยามเย็น ที่มองเห็นในความมืด กำลังจะลาลับขอบฟ้าไป
ท่ามกลางความวุ่นวายกุลีกุจอ ของคนทั่วไป แต่ในมุมๆนึง ยังมีความหวังที่รอการหยิบยื่นอยู่..
เสียงเพลงลูกทุ่งดังมาแต่ไกล ไม่ใช่เสียงของนักร้องรูปหล่อแต่งตัวดีๆ ที่ไหน แต่...เป็นเสียงร้อง
ของพี่คนขายปลาหมึกย่างที่กำลังขี่จักรยานคู่ใจ ร้องเพลงขายของไปอย่างมีความสุข...
ดูเหมือนว่า พี่เค้าจามีความสุขกับการขายของ แต่..ในรอยยิ้มเล็กๆของพี่เค้านั้นยังรอคอย..
ความหวังอยู่......พี่เค้าเป็นคนพิการขาขาด เท้าซ้ายขาดหายไปจนถึงโคลนขา..เนื่องมาจากอุบัติเหตุ
พี่เค้ามีเพียงไม้ค้ำกับจักรยานคู่กายที่เป็นเครื่องมือหากิน พี่เค้าไม่ได้ย่อท้อต่อโชคชะตาชีวิต..
ความหวังเพียงเล็กน้อยที่ได้รับ ยังพอมีแรงกำลังที่จะต่อสู้ชีวิตต่อไป
พี่เค้าไม่เลือกที่จะเป็นภาระของสังคม ไม่เลือกที่จะขอใครกิน แต่พี่เค้าเลือกที่จะรอคอย....
'' ความหวัง '' ที่เราเป็นคนหยิบยื่นให้ เงินเพียงเล็กน้อยที่แลกมากับความสุขของพี่เค้า..คือ
ความหวังที่จะมาแปรเปลี่ยนเป็นพลังและกำลังใจให้ใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
เย็น วันนั้น ถึงแม้ผมจะหิวเพียงใด แต่ปลาหมึกตัวเล็กๆของพี่เค้าทำให้ผมอิ่มใจไปอีกนาน...
บางครั้ง.. บางเวลา.. บางความรู้สึก.. เราเพียงแค่หาโอกาส..ให้ความหวังกับตัวเอง..
แบ่งปันความสุขให้กับคนรอบข้าง.. ให้กับคนที่เรารัก...ไม่ใช่แต่จะคอยที่จะรับ..แต่ไม่เคยที่จะให้
ลองสัมผัสความสุขของการเป็นผู้ให้บ้างนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น