มีชาดกเรื่องหนึ่งเป็นเรื่องของพ่อกับลูก พ่อเศร้าโศกเสียใจเนื่องจากพ่อของตนเสียชีวิต เอาแต่ซึมเศร้าไม่เป็นอันทำงาน คนที่เป็นลูกก็ไม่รู้จะแนะนำอย่างไร พูดก็แล้วแต่พ่อก็ยังไม่หายเศร้า
วันหนึ่งปรากฎว่ามีวัวตาย ลูกชายเลยได้ความคิดขึ้นมา วัวตายก็ไม่ฝังวัว ปล่อยให้นอนตาย แล้วลูกชายไปเกี่ยวหญ้ามาให้วัวกิน ไม่เกี่ยวเปล่า ๆ แต่คะยั้นคะยอให้วัวกิน พ่อเห็นก็ตำหนิลูกว่าไม่มีความคิด วัวตายแล้วจะให้มันกินได้อย่างไร มันไม่มีทางฟื้นขึ้นมากินได้
ลูกชายได้ที ก็บอกว่า วัวมันก็ยังมีตัวอยู่นะ ยังมีหัว ยังมีขา ผมก็เลยคิดว่ามันน่าจะฟื้นขึ้นมากินหญ้าได้ แต่ปู่น่ะเผาไปแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว แต่พ่อก็ยังคร่ำควรญอยากจะให้ปู่กลับมา อย่างนี้ไม่เรียกว่าไร้ความคิดหรือ
พอพูดอย่างนี้เข้าพ่อก็ได้สติขึ้นมาทันที ว่าเออนะ เราไปว่าลูกว่าโง่ แต่เราก็โง่ไม่แพ้กันหรือโง่ยิ่งกว่า
พระไพศาล วิสาโล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น