อ่านให้จบนะคะ เช้าวันหนึ่ง... ภรรยาบอกกับสามีว่า.......
"วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่
จะไปค้างสักคืนหนึ่ง แม่ไม่ค่อยสบาย
คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม
ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย"
.
สามี... ซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า
ไม่ตอบภรรยา... แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า...
"เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม...
เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย
เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียน
ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ... ทำไม...ไม่ช่วยกันประหยัด!!"
.
ภรรยา...พูดออกมาเสียงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิดว่า
"ที่แท้..คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง"
.
ภรรยา... ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ
แล้วบอกสามีว่า...
"วันนี้ มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว
ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ...
คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้"
แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย
เพราะยังโกรธอยู่มาก...
.
ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
สามีได้ยินเสียงเอะอะ บนถนน...
จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า
ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่ง
จนสะพานเข้าเมืองได้ขาดลง
มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย...
.
สามี...ได้ยินดังนั้น ตกใจมาก
กระโดดออกจากบ้านไปทันที
เมื่อไปถึงแม่น้ำ... รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ
เหลือเพียงซากเหล็ก
สัมภาระกระเป๋าต่างๆ
ของผู้โดยสารกระจัดกระจาย
มีการหามร่างของผู้เสียชีวิต คนแล้วคนเล่า
ขึ้นมาจากแม่น้ำ...
.
ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรยา... ก็ไม่พบ
ก็เสียใจเจียนสิ้นสติ...
เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่
ว่า "เห็นภรรยาผมบ้างไหม ๆๆๆ
เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ"
.
ทุกคนส่ายหน้า... บอกว่าไม่เห็น
.
เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น
กู้ภัย หยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เสียชีวิต
ที่หาพบแล้ว
จึงบอกชายหนุ่มว่า... "หักห้ามใจเถอะนะ
ภรรยาคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว"
.
ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญาณ
ร้องไห้ไป คร่ำครวญไปตลอดทาง
ในใจของเขา เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า
"ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ...
เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย
เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน"
.
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า...
ภรรยากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
มีอาหารอยู่บนโต๊ะ...
ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง
ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่...
.
"คุณไปไหนมาคะ " ...ภรรยายังพูดไม่ทันจบ...
สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น...
"คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม...
วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมาก
เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน...
อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม
ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ
ฉันนี่แย่จริงๆ ของเก่าก็ยังมี
ไปซื้อของใหม่มาทำไม
.
.
เรื่องบางเรื่อง... เราโกรธจนลืมไปว่า
มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ
"ความสุข" ของเราเลยนะ
เรื่องบางเรื่อง... ไม่สำคัญเท่ากับ
"ความสุข" ของคนที่เรารัก...
เรามีเวลาในโลกนี้... จำกัด...
เวลาที่ใช้ร่วมกัน...ยิ่งจำกัด...
อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ
ก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
.
คลั่ง...กับเรื่องเล็กน้อยไปไย
ศิลปะแห่งปัญญา คือ
ความเข้าใจว่า... ควรเครียดกับเรื่องใด
และควร ผ่อนปรน...ในรื่องใด...
.##ดัดแปลงจาก...วางได้ก็ไร้ทุกข์ โดย... " หวงถง "
"วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่
จะไปค้างสักคืนหนึ่ง แม่ไม่ค่อยสบาย
คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม
ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย"
.
สามี... ซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า
ไม่ตอบภรรยา... แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า...
"เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม...
เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย
เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียน
ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ... ทำไม...ไม่ช่วยกันประหยัด!!"
.
ภรรยา...พูดออกมาเสียงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิดว่า
"ที่แท้..คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง"
.
ภรรยา... ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ
แล้วบอกสามีว่า...
"วันนี้ มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว
ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ...
คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้"
แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย
เพราะยังโกรธอยู่มาก...
.
ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
สามีได้ยินเสียงเอะอะ บนถนน...
จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า
ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่ง
จนสะพานเข้าเมืองได้ขาดลง
มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย...
.
สามี...ได้ยินดังนั้น ตกใจมาก
กระโดดออกจากบ้านไปทันที
เมื่อไปถึงแม่น้ำ... รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ
เหลือเพียงซากเหล็ก
สัมภาระกระเป๋าต่างๆ
ของผู้โดยสารกระจัดกระจาย
มีการหามร่างของผู้เสียชีวิต คนแล้วคนเล่า
ขึ้นมาจากแม่น้ำ...
.
ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรยา... ก็ไม่พบ
ก็เสียใจเจียนสิ้นสติ...
เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่
ว่า "เห็นภรรยาผมบ้างไหม ๆๆๆ
เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ"
.
ทุกคนส่ายหน้า... บอกว่าไม่เห็น
.
เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น
กู้ภัย หยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เสียชีวิต
ที่หาพบแล้ว
จึงบอกชายหนุ่มว่า... "หักห้ามใจเถอะนะ
ภรรยาคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว"
.
ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญาณ
ร้องไห้ไป คร่ำครวญไปตลอดทาง
ในใจของเขา เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า
"ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ...
เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย
เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน"
.
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า...
ภรรยากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
มีอาหารอยู่บนโต๊ะ...
ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง
ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่...
.
"คุณไปไหนมาคะ " ...ภรรยายังพูดไม่ทันจบ...
สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น...
"คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม...
วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมาก
เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน...
อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม
ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ
ฉันนี่แย่จริงๆ ของเก่าก็ยังมี
ไปซื้อของใหม่มาทำไม
.
.
เรื่องบางเรื่อง... เราโกรธจนลืมไปว่า
มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ
"ความสุข" ของเราเลยนะ
เรื่องบางเรื่อง... ไม่สำคัญเท่ากับ
"ความสุข" ของคนที่เรารัก...
เรามีเวลาในโลกนี้... จำกัด...
เวลาที่ใช้ร่วมกัน...ยิ่งจำกัด...
อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ
ก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
.
คลั่ง...กับเรื่องเล็กน้อยไปไย
ศิลปะแห่งปัญญา คือ
ความเข้าใจว่า... ควรเครียดกับเรื่องใด
และควร ผ่อนปรน...ในรื่องใด...
.##ดัดแปลงจาก...วางได้ก็ไร้ทุกข์ โดย... " หวงถง "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น