หลังแต่งงานได้ 4 ปี อวี๋ ซูคัง (Yu Xukang) ชายหนุ่มวัยสามสิบปลายๆ ก็ต้องกลายเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว เมื่อภรรยาของเขาตัดสินใจขอแยกทาง เพราะเธอไม่ต้องการจมปลักอยู่กับความยากจนและห่างไกลความเจริญอย่างที่เป็นอยู่อีกต่อไป
แม้จะเข้าใจเจตนา (อดีต) ภรรยาดี แต่สิ่งเดียวที่อวี๋ไม่เข้าใจคือ เหตุใดคนเป็นแม่จึงไม่ไยดีกับ เสี่ยวเฉิง (Xiao Quing) ลูกชายแท้ๆ แม้แต่น้อย ทั้งๆที่ลูกชายมีความผิดปกติทางร่างกายมาแต่กำเนิด กระดูกสันหลังโค้งงอแบบคนแก่ มือและเท้าทั้งสองข้างก็คดงอจนไม่สามารถหยิบจับสิ่งของหรือเดินได้
ทว่าเมื่อไม่อาจทัดทาน (อดีต)ภรรยาได้ อวี๋จึงต้องรับภาระหน้าที่ทั้งหมดเพียงลำพัง แม้จะลำบากแค่ไหน อวี๋ก็ตั้งใจว่าจะส่งลูกชายเรียนหนังสือให้จงได้
"ผมอยากให้เสี่ยวเฉียงได้เรียนหนังสือ เพราะเขาบกพร่องแต่เพียงร่างกายเท่านั้น ไม่ได้บกพร่องทางสติปัญญา ผมอยากให้เขาได้เรียนจนจบมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ เพื่อจะได้มีอนาคตที่ดีต่อไป"
เมื่อเสี่ยวเฉียงอายุถึงเกณฑ์เข้าโรงเรียน อวี๋จึงอุ้มเสี่ยวเฉียงไปสมัครเรียนตามโรงเรียนใกล้บ้าน แต่ก็ถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลต่างๆนานา
แต่อวี๋ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาอุ้มเสี่ยวเฉียงไปสมัครเรียนที่เมืองอื่นแทน...
ในที่สุดความพยายามของสองพ่อลูกก็เป็นผล เมื่อโรงเรียนประถมในเมืองเฟิงอี้ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองอี๋ปินบ้านของพวกเขาถึง 14 กิโลเมตร ตอบรับให้เสี่ยวเฉียงเข้าเรียนได้ ตั้งแต่เดือนกันยายน 2556 ที่ผ่านมา
เนื่องจากไม่มีรถโดยสารไปยังเมืองเฟิงอี้เลย อวี๋จึงต้องรับส่งบุตรชายเอง
ทุกๆวันอวี๋จะตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมอาหารเช้ากับอาหารกลางวันให้เสี่ยวเฉียง ก่อนจะให้เสี่ยวเฉียงนั่งลงในตะกร้าใบใหญ่ เพื่อให้อวี๋สะพายขึ้นหลังแล้วค่อยๆ เดินขึ้นเขาไปยังเมืองเฟิงอี้
หลังจากส่งเสี่ยวเฉียงที่โรงเรียนแล้ว อวี๋จะรีบมุ่งหน้าไปทำงานรับจ้างในเมืองต่อ ก่อนจะแวะกลับมารับเสี่ยวเฉียงอีกครั้งในช่วงเย็น กว่าจะถึงบ้าน แสงสุดท้ายของวันก็หมดลงพอดี
แม้ต้องเดินขึ้นลงภูเขาถึงวันละ 28 กิโลเมตร อวี๋ ซูคัง ก็มีความสุขและเต็มใจเป้น "ขา" ให้ลูกชายได้ไปโรงเรียนทุกวัน...และที่สำคัญคือ ขาของพ่อ คู่นี้ไม่เคยทำให้ลูกชายไปโรงเรียนสายเลยสักครั้ง!!!
จากนิตยสาร Secret Magazine (Thailand)
คอลัมน์ Feature ฉบับ 26 พ.ย.57
เรื่อง วรลักษณ์ ผ่องสุขสวัสดิ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น