เมื่อขอบคุณมันที่ช่วยเป็นบทเรียนแล้ว
ก็ขอให้ลืมมันไปเสีย
อย่าพูดเลยว่า "ฉันจะจดจำไว้จนวันตาย"
เพราะนั่นคือ "จุดเริ่มต้น" ของความ "พยาบาท"...
มีอีกมากมายหลายอย่างที่ไม่คุ้มจะเก็บกักไว้ในใจ
ไม่ว่าจะเป็นความโกรธ เจ็บแค้น หรือผิดหวัง....
ถ้าลืมไม่ลงจริงๆ
ก็มองเสียว่ามันเหมือน "ควันไฟ"
ที่ไม่มีแก่นสาร เดี๋ยวเข้ม เดี๋ยวจาง
แล้วก็ฉวยโอกาสใช้มันเป็นเครื่องมือ
ฝึกฝนเทคนิคการถอยห่างออกมามองดู
โดยไม่สูดดมให้สำลัก
แล้วการเรียนรู้อื่นๆ ก็จะตามมาอีกเป็นสาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น